Bin gün geçti...Kulağa az geliyor, değil mi? Üç yıl bile değil. Ama bir anne için o 1000 gün, 1000 asır gibi.
Her sabah mezar taşına “günaydın oğlum” diyen bir baba için, her saniye yeniden doğup yeniden ölmek gibi...
Bir kardeş için... silinmeyen bir ses kaydı, açılmayan bir WhatsApp sohbeti gibi.
İsias Otel davası...
Kuzey Kıbrıs’ın kalbine kazınmış en büyük yara.
Bir ülkenin umudu, güveni, inancı o otelin altında kaldı.
“Şampiyon Melekler”...
O çocuklar bir turnuvaya, bir rüyaya, bir heyecana gitmişti.
Ama dönen sadece tabutlar oldu.
35 can...
35 yarım kalmış hayat…
35 gülüş, 35 nefes, 35 gelecekti onlar.
Ve şimdi… tam 1000 gün geçti.
Ama hâlâ adalet yerini bulmadı.
Hâlâ o enkazın altından yükselen “neden?” sorusuna kimse cevap veremedi.
Son bilirkişi raporu açıklandı.
Üç kamu görevlisi sorumlu bulundu.
Evet, sadece üç kişi.
Ama hepimiz biliyoruz, bu kadar değil.
Bir imzanın, bir “bir şey olmaz” cümlesinin, bir göz yummanın bedeli onlarca çocuğun canı oldu.
Ve şimdi bir tarih daha ekli
... 6 Kasım’da üçüncü duruşma yapılacak. Adıyaman 1. Ağır Ceza Mahkemesi’nde yeni bir adım atılacak; sorumlulukları tespit edilen kamu görevlileri için bir kez daha masa kurulacak...
Bu dava, bir bina davası değil.
Bu dava, vicdanın davası.
Bir ülkenin çocuklarına olan borcu.
Ve biz bu ülkede, çocuklarımızın mezar taşına “adalet” yazmak hiç istememiştik.
Her duruşmada aynı fotoğrafları taşıyan anneler...
Her “ertelendi” haberinde gözyaşını içine akıtan babalar...
Onlar sadece kendi çocukları için değil, hepimizin çocukları için direniyor.
Bugün İsias, bir otel değil artık.
Bir utanç anıtı.
Ama aynı zamanda bir direniş sembolü.
Çünkü o çocuklar hâlâ yaşıyor.
Her manşette, her kalpte, her satırda nefes alıyorlar.
Biz gazeteciler, yazarlar, insanlar...
O ailelerin yanında olmayı bir görev değil, bir vicdan borcu biliyoruz.
Bu acıyı unutturmamak, bu davayı diri tutmak bizim sorumluluğumuz.
Bin gün geçti...
Ama sözümüz aynı:
Bu dava bitmeden, biz de bitmeyeceğiz.