Ülkenin her yanı yangın yeri. İnsanın “iyi” diyeceği şeyler tükenmiş. Sevinçler eksilmiş, umutlar yarım kalmış, hayaller birer birer yolda düşmüş. Her şeyin ağırlığı omuzlarında… İçindeki sessiz isyanı, “iyi ne var ki” diye küçücük bir cümleye sığdırmışsın. Çünkü biliyorsun; anlatmaya kalksan yetmez, sustukça da içini kemiriyor.
Bıktık!
Yorulduk!
İçimizde biriken sessizlik çürümeye başladı artık! İnsan hâlâ nefes alıyor ama yaşamak, sadece bir alışkanlık hâline geldi. Her şey yıkılıyor, biz ise izliyoruz… Ve sonra diyoruz ki:
“İyi ne var ki… yazalım bari!”
Çünkü iyi diyecek hiçbir şey bırakmadınız!
Hayallerimizi çaldınız, umutlarımızı boğdunuz, yarınlarımızı çırılçıplak ortada bıraktınız. İnsanlar düşüyor, biz susuyoruz. Çığlıklarımızı bastıran bir dünya kurdunuz, gözlerimizi kapattınız, kulaklarımızı sağır ettiniz. Ve sonra hâlâ, hâlâ bizden umutlu olmamızı mı bekliyorsunuz?
Yok!
Umudu da siz kirlettiniz!
Artık kimse “iyi” diyemiyor, çünkü “iyi” dediklerimiz bile yaralı. Her gün yeni bir yara açılıyor, her gün biraz daha kanıyoruz. Ve biz, acımızı saklayacak yer bulamıyoruz. İşte o yüzden yazıyoruz!
Yazmak, unuttuğunuz haykırışın intikamıdır!
Yazmak, susturduğunuz çığlıkların sayfalara kazınmasıdır!
Yazmak, tükenmişliğinize, çaresizliğinize, koca bir sisteme meydan okumaktır!
Bazen tek bir cümle yeter:
“İyi ne var ki, yazalım!”
O cümlede öfke var, yorgunluk var, isyan var… Ama aynı zamanda hâlâ bir parça direnç var. Çünkü hâlâ yazabiliyorsak, hâlâ yaşıyoruz. Hâlâ bir şeyleri unutmuyor, hâlâ birilerine anlatacak kadar içimiz yanıyor.
Ama bilin!
Bu yazılar bir gün, susturulmuş bir neslin haykırışları olarak geri dönecek.
Bilin ki kalem, susturulmuş bir toplumun son silahıdır.
Ve bilin ki, biz artık sadece yazmıyoruz…
Biz hesap soruyoruz!