Karakuş Öz yazdı…

Artık kimsenin duymadığı, görmek istemediği bir çığlık var: “Çalıyorlar!”

Ama ne yazık ki bu çığlık bile zamanla susturulmaya çalışılıyor. Çünkü bazıları için artık hırsızlık “geçim derdi”, “çaresizlik”, “bir seferlik hata” ya da “ne var canım, herkes yapıyor” “kleptomani diye saçmalıklar ” ve buna benzer bahanelerle aklanmaya çalışılıyor. Oysa gerçekte hırsızlık ne kadar yumuşatılırsa, toplum o kadar yıpranır. Çünkü adaletin içi boşalırsa, kalan her şey çürümeye başlar.

Hırsızlık Bir Suçtur. Nokta.

Kimse alın teriyle kazandığını, başkası “zor durumda” diye kaptırmak zorunda değildir. Kimsenin evi, dükkânı, mahremi; çaresizlik bahanesiyle soyulamaz. Hırsızlık bir suçtur. Hangi sosla süslenirse süslensin, hangi bahaneyle açıklanırsa açıklansın… Suçtur.

Ama biz ne yapıyoruz?

Daha çocuğun yaşı küçük” diyoruz.Bir şey çalmadı ki, bir şey denedi sadece” diyoruz.Market pahalı zaten, kim alabilecek ki” diyerek sorumluluğu çarpıtıyoruz. Ve en kötüsü… “Bu devirde herkes hırsız” diyerek, gerçek hırsızları haklı göstermeye çalışıyoruz. Bu bahanelerle yalnızca hırsızlığı değil, aynı zamanda güveni, hukuku, komşuluğu, insan onurunu da çalıyoruz farkında olmadan.

Her Suçun Bir Bahanelendiricisi Vardır

Bir toplumda suçlar meşrulaşmaya başladığında, ahlak sessizce geri çekilir. Bugün “ufak tefek” diye önemsemediğimiz hırsızlıklar; yarın “hak ediyordu zaten” diyerek savunulan gasp olaylarına dönüşür. Ve gün gelir, herkes bir başkasının kurbanı olur. Çünkü hırsızlık sadece mal götürmez; umut götürür, huzur götürür, yarına dair güveni götürür.

Hırsızlığı Anlamak Başka, Hak Vermek Başkadır.  Evet, geçim sıkıntısı var.

Evet, hayat çok pahalı.

Evet, sistem çoğu zaman adil değil.

Ama hiçbir sistem bozukluğu, kimseye başkasının hakkını alma izni vermez. Elbette sosyal sorunları konuşmalıyız. Elbette yoksullukla mücadele etmeliyiz. Ama bunu yaparken suç ile empatiyi karıştırmamalıyız.

Yardım etmeliyiz, evet. Ama suçu örtmemeliyiz.Çözüm üretmeliyiz, evet. Ama suçu olağanlaştırmamalıyız.

Son Söz: “Alışmayın!”

Toplumun içini oyan en tehlikeli alışkanlık, hırsızlıklara alışmaktır. Alışmak, görmezden gelmektir. Görmezden gelmek, sessiz onaydır. Ve sessiz onay, yeni suçlara davetiyedir.

HIRSIZLIKLARA KIKIF UYDURMAYIN.

ÇÜNKÜ ÇALINAN SADECE EŞYA DEĞİL…

ADALETİN KENDİSİDİR…